HELLP is terug in mijn leven
Ruim 25 jaar geleden werd onze zoon geboren met 31 weken en 4 dagen. Ik lag al weken in het ziekenhuis in Hoorn want er was teveel eiwit in mijn urine gevonden en de bloeddruk steeg en steeg en steeg. Ik bleek het HELLP-syndroom te hebben. Er ontstond een fixatie op mijn bloeddruk waar ik decennia lang niet van los kon komen. In mijn dagboek las ik dat de hoogste bloeddruk 195/125 was. Doodangsten stond ik uit want hoe lang kon mijn lijf dit nog aan? Ik gleed langzaam aan in shock vermoed ik, niet beseffend hoe ziek ik was en alles maar ondergaand.
Zondagochtend 14 september was het echt mis met mijn bloedwaarden en met de kleine. Ik had die zaterdag steeds een bloedneus die niet wilde stoppen, kon niet meer plassen en als er iets uit kwam was het bruin. Die ochtend moest de kleine met spoed gehaald worden. Ik moest met de ambulance naar het AMC want in Hoorn konden ze zo’n premature baby’s niet opvangen. John was maar net op tijd om mee te gaan (een heel verhaal op zich).
14 september 1997 om 14:31 uur. Ik onder narcose en Maarten wordt hier weggedragen om te onderzoeken hoe het met hem is.
De dag waarop we ouders werden
Onder volledige narcose werd Maarten gehaald via de keizersnede. Een piepklein mannetje van rond de 1300 gram. Natuurlijk veranderd je leven voorgoed als je vader en moeder wordt en iedereen heeft hierbij zijn eigen verhaal. Toch had ik niet kunnen vermoeden hoeveel impact deze traumatische gebeurtenis op mij zou hebben, nog vele jaren lang. Fysiek, mentaal en emotioneel. Alleen, ik linkte ze niet aan het HELLP-syndroom behalve het fysieke deel. Ik kreeg last van een te snel werkende schildklier en later bleek ik een chronische nierziekte te hebben. Maar de emotionele en mentale klachten relateerde ik er lange tijd niet aan. Ook vanwege onbewuste overtuigingen. Ik was moeder, Maarten deed het na verloop van tijd ‘goed’ dus dan was alles toch oké? Dat was wat de buitenwereld mij voorspiegelde en ik vond ook dat ik niet moest zeuren en dat allemaal aan moest kunnen.
25 jaar later
Nu is er rust en acceptatie
Nu, ruim 25 jaar verder, heb ik hard aan mezelf gewerkt, zoals we dat zo mooi zeggen. Heb ik moeten leren om te accepteren hoe het is, wie ik ben, wat ik kan en niet kan, of het nu HELLP-gerelateerd is of niet.
Onlangs was ik in gesprek en werd mijn HELLP-ervaring weer aangeraakt. Ik praat er tegenwoordig nauwelijks meer over want in al die jaren heeft dit trauma vaak om aandacht gevraagd en is beetje bij beetje steeds meer geheeld. Maar tijdens dit gesprek noemde ik het ‘toevallig’ wel op. Omdat ik een hele goede invoelende gesprekspartner had die de vinger op deze plek legde gebeurde er iets in mij. Toen hij inzoomde op dit stukje tijdens ons gesprek ging er bij mij een luikje open, er vielen massa’s puzzelstukjes op z’n plek, ik werd geraak en ook heel erg enthousiast.
Dus ja, HELLP is terug in mijn leven en dit keer is dat iets heel goeds.
Heb het goed met jezelf.
En met elkaar.
Lots of Liefs,
Karen
Met dit blog wil ik meer bekendheid geven aan het HELLP-syndroom, aan HELLP-mama’s laten weten dat ze hier niet alleen mee zijn en een bredere kijk op herstel bevorderen.
Mocht dit blog iets bij je raken of herken je er iets van bij jezelf, laat me dat dan gerust hieronder weten. Vind je dit blog waardevol (voor iemand anders) deel het dan op jouw social media. Alvast hartelijk dank!
Misschien vind je dit ook interessant:
GLOEDNIEUWE FB-COMMUNITY: HERSTELLEN VAN HELLP
CREATIEF GENIETEN: INSPIRATIE VAN HUNDERTWASSER
JEZELF BETER LEREN KENNEN: WINDKRACHT-0-TRAJECT